Tam wschód, tam zachód, a Polska nie wiadomo gdzie

The World SF Blog, prowadzony przez izraelskiego pisarza Laviego Tidhara, opublikował okrągły stół (o rany!) o nie-zachodniej fantastyce (część pierwsza, część druga). Tekstu i komentarzy tyle, że trochę czasu minie, zanim to rozczytam i przemyślę. Ale zastanawiam się nad jedną rzeczą.
Ostatnio popularność zdobyło określenie fantastyka międzynarodowa, którym to Anglosasi nazywają fantastykę nieanglojęzyczną. Jak dotychczas amerykańska i brytyjska popkultura były otoczone barierą przepuszczającą praktycznie w jedną stronę, tak nagle odkryli, że tam za morzami też żyją ludzie. A nawet da się ich zrozumieć bez robienia remake'u. Wśród efektów są przygotowywana przez Fabio Fernandesa antologia postkolonialnego SF oraz linkowana powyżej debata.
Pytanie moje brzmi: gdzie w tym wszystkim jest Polska?
Naszą historię można by najprościej streścić jako uporczywe, tysiącletnie dobijanie się do bram cywilizacji zachodniej. 966 rok, zjazd gnieźnieński, królowa Bona, Chopin, dwa sojusze z Francją, miłość do Ameryki oraz wejście do UE – wszystko to robiliśmy i robimy na dalej by dowieść, że my nie Azja. Zachód jest tym cywilizacyjnym zapałem zakłopotany. Jesteśmy dlań trochę jak posiadłość na prowincji. W okresie prosperity pożądana, ale gdy nadchodzi kryzys pozbywa się jej w pierwszej kolejności i bez żalu. O czym się już parę razy przekonaliśmy,
Z drugiej strony, mimo Chopina i Curie-Skłodowskiej, zachowujemy od Zachodu sporą odrębność kulturową. Nie jest na tyle duża, żeby uczynić nas egzotycznymi (co przydarzyło się Rosjanom), ale jest. Jesteśmy jedną ze starszych demokracji w Europie, kilka rozwiązań mamy wręcz wyjątkowych (na przykład nasz republikanizm, taki dziwny, że nie wykluczający monarchii – stąd po angielsku nagle z kingdom robi się second republic), własna historia kontaktów z islamem, mesjanizm oraz parę innych rzeczy. Jest groźba, że akces do głównego nurtu cywilizacji wymagałby pozbycia się ich i przejęcia w zamian idei zachodnich. Żebyśmy pasowali. To już się jakiś czas zaczęło, przykładem konwenty, na których często odbywają się warsztaty tańców celtyckich, a ani razu nie spotkałem się z oberkiem (jeden Wit Szostak wiosny nie czyni). To zaiste dziwny awans cywilizacyjny, włożyć wielki wysiłek, alby zamienić potańcówkę na céilí, a narzekanie na polską pogodę na zachwyt nad pogodą szkocką. Albo dowodzić wyższości  The Rocky Road to Poland nad Koko koko Euro spoko.
Co gorsza, oprócz rzeczy neutralnych, Zachód może zażądać od nas przyjęcia tych mało ciekawych. Chociażby przepraszania za kolonie (temat ten wraca przy każdej dyskusji białych Anglosasów o fantastyce beżowych ludzi - jakby ci nie mieli innych tematów niż wspominanie jak wspomniany białas pałętał im się po ojczyźnie w korkowym kasku). A my mamy inne doświadczenia, sami byliśmy kolonią (niemiecką, austriacką, rosyjską, sowiecką), nie chcemy żeby ktoś nas obdzielał swoim poczuciem winy. Dość u nas własnych traum. A to byłoby jak wżenienie się w cudze długi.

A więc  –  niestety nie Europa, ale na szczęście nie Azja, oto Polska. Przydałby się jej osobny kontynent, najlepiej na Atlantyku, blisko ukochanego Zachodu, ale i z wygodnym dojazdem do Afryki, żeby bon mot Mrożka o Murzynach, tyle że białych miał oparcie w geografii.
Więc skoro nasza sytuacja jest taka, że Japończycy wydają się całkiem normalni, to aż się prosi, żeby wyjść do ludzi i opowiedzieć (po angielsku), jak jesteśmy pozytywnie zakręceni. Jeżeli Tajlandia potrafi mieć reprezentację w postaci kontrowersyjnego blogera, to i my powinniśmy sobie poradzić.
Z drugiej strony wytypowałem w myślach paru kandydatów na polskich kontrowersyjnych blogerów i pomyślałem, że raczej jednak nie. Lepiej żyć na spokojnej prowincji.